خودت میدانی...

خودت میدانی که... خودت میدانی که دوستت دارم خدایا من همانم که در خلوت از تو حیا نکردم و در آشکار نیز مراقب فرمانت نبودم من آنم که وقتی مژده ی گناهی را شنیدم شتابان به سوی آن رفتم... تو محلتم دادی،تو پرده پوشی کردی، حیا نکردمبا آن که میدانستم از همه چیزم خبر داری ولی با تمام این حرف ها... خدایا با بردباریت مهلتم دادی و گناهانم را پوشاندی و اما عقوبت نکردی... گویی گناهانم را از یاد برده ای و از کیفرم در گذشته ای از این بالاتر،انگار تو از من شرم داری! ولی خداوندا... خدت این را هم میدانی که وقتی گناه میکردم اعتقاد نداشتم که تو خدای من نیستی... و میدانستی که قصد لجبازی با تو را ندارم گناه من ناشی از غلبه ی هوای نفسم بود. پس ای خدای مهربان،مرا به حال خودم رها مکن چون با وجود تمام این گناهان خودت میدانی که دوستت دارم...